Eten...

[ruka]

De jongen zocht met zijn ogen een rustig plekje. Hij liep door het brede pad, dat de tafels van elkaar scheidde. Hij wist eigenlijk al dat het hem niet ging lukken om een rustig plekje te vinden. De hele tafel was namelijk vol, iets wat altijd was....
Hunter, zoals de jongen heette, zuchtte. Waarom kon hij nu nooit ergens rustig zitten. Hij slikte, hij vond het moeilijk om iemand aan de kant te vragen, dus liep hij door totdat hij een plekje vond waar hij net tussen paste. Hier ging hij dan ook zitten. Langzaam at hij, want hij vond het fijn als er weer mensen weg waren en dan kon hij zich wat beter concentreren en zijn gedachte overal bij houden. Zijn ogen zochten de tafel af, maar hij zag niemand die hij kende. Hij kende eigenlijk ook niet zo veel mensen. Niet veel mensen praatte tegen hem.

[DarrenC]

Noah loopt de zaal binnen en blijft even staan, terwijl hij daarbij even lichtjes zijn neus ophaalt. Wat een ongelofelijke drukte, hoe kan hij een rustig plekje vinden zonder dat anderen hun lichaamsgeuren aan hem afschuren. Want hebben jullie trouwens wel enig idee hoeveel bacterie je kan bevatten als je je niet regelmatig schoon schrobt, of de ruimte waar je je kont plaatst schoon schrobt. Met zijn tas over zijn schouder zet hij een aantal grote passen naar een plek waar hij wil gaan zitten. 'Schuif op, ik heb ruimte nodig' deelt hij mede en zijn mede leergenoten dan aan de kant schuiven zodat Noah genoeg ruimte heeft. Hij haalt een doekje uit zijn tas om de plek waar hij zijn kont zo gaat plaatsen goed schoon is. Dat gedaan laat hij het doekje verdwijnen en neemt hij plaats, om de tafel ook schoon te maken. Pas wanneer Noah helemaal tevreden pakt hij met een papieren servet een broodje. 'En waag het niet om me aan te raken' zegt hij toch nog even.

[moonlight]

Langzaam loopt Vincent de zaal binnen. Naast hem loopt zijn ex, waarvan hij de blik ontwijkt. Ze hadden net nog ruzie gehad, waarom hij had had uitgemaakt, of hij iemand anders had en blablabla. Zonder nog naar haar te kijken schuifde hij aan bij wat vrienden, waar een onbekende jongen tussen zat. Hij had twee verschillende ogen, van kleur dan. Hij keek er even naar maar wendde zijn blik af toen een vriend tegen hem praatte. Na even praten kapte hij het gesprek langzaam af omdat hij nog wat toast wou. " Kun je de toast even geven? " vroeg hij vriendelijk aan de jongen met de rare ogen. Zelf hij had gele ogen, wat ook een beetje raar was.

[ruka]

Hunter prikte wat ongemakkelijk in zijn eten en bracht het wat zenuwachtig naar zijn mond. Wanneer er mensen om hem heen zaten te praten, wist hij nooit wat hij moest doen. Al wist hij wat zijn vader het liefst wilde. Dat hij recht ging zitten en het liefst iedereen afklauwde, ze vertelde dat Voldemort de beste was en dat ik hem over nam als hem iets gebeurde.
Nu was ik degene met de problemen, ik zat hier op hogwarts, terwijl hij me het liefst dood wilde hebben. Ik was een schande, terwijl niemand echt wist dat ik zijn zoon was. Het ging wel al de ronde dat zijn zoon op zweinstein zou zitten. Maar geen ogen zouden op mij worden gericht. Zijn zoon was een zwadderaar, een klootzak. Maar niemand bleek ervoor uit te komen. Ik werd uit mijn gedachte gehaald toen iemand iets aan mij vroeg. Toast? Toast? Ik keek en pakte de schaal om hem aan hem te geven.
"Tuurlijk." mompelde ik wat zacht.

[Suus =)]

Owen komt binnen lopen met een dromerige blik in zijn ogen. Bijna loopt hij tegen een meisje van Huffelpuf op, en verontschuldig me snel.
'Sorry,' zeg hij. Ze haalt alleen maar haar schouders op.
'Geeft niet,' zegt ze, en loopt weer door. Owen hijst z'n schoudertas weer op z'n schouder, en vervolgt zijn tocht naar de Ravenklauw tafel weer. Eenmaal daar aangekomen ploft hij neer naast Noah. Hij heeft het niet eens door, en volledig in gedachten verzonken rijkt hij over Noahs bord heen naar de jam, gooit die op z'n bord en pakt vervolgens de hagelslag om die eroverheen te gooien. Als Owen een hap wilt nemen, kijkt hij stomverbaasd naar zijn handen.
'Ohw,' mokmpelt hij, 'Toast vergeten.'

[xMartJuH]

'Geeft niet' zegt Maya als een jongen zijn excuus aanbied. Hij deed toch niks? Ze haalt haar schouders op en loopt verder. Ze heeft een paar stukjes van het lievelings vlees van tinkerbel haar uil meegenomen. Ze heeft gister avond een brief geschreven voor haar moeder, tinkerbel mocht die voor haar bezorgen.
Ze loopt naar de uilenvleugel toe en staart naar boven "Tinkerbel" roept ze en klinkt een luid gepiep vanachter haar. "Ooh daar ben je al, ik heb wat lekkers voor je." terwijl ze dat zegt houd ze haar hand met het vlees op. tinkerbel begint er gretig van te eten. Ze legt het vlees op de balk en begint de brief aan de poot van tinkerbel vast te binden. "Die brief is voor Mamma, wil je die voor me bezorgen?" tinkerbel geeft een knikje en vliegt dan weg. Maya loopt dan weer terug in de richting van de eetzaal

[DarrenC]

Noah's mond valt open door Owen, en dat is dit keer niet omdat Owen zo ongelofelijk cute is. Nee want ten eerste er was aanraking en Noah weet niet waar Owen voor hij hier naar toe ging in heeft gerollebold of met wie, en wie vergeet er nou z'n toast, zelfs bij zo'n onsmakelijk zicht. 'Je meent het' zegt Noah droog. Hij neemt een hap van zijn toast met jam, dus niet gecombineerd met hagelslag en veegt wat jam weg als het een klein beetje langs zijn mondhoek druipt.

[Suus =)]

Owen denkt even na, en veegt zijn handen dan maar af aan het tafelkleed. Je moest toch wat, toch? Nu richt hij zichzelf op de toast, en met een lepel schept hij de jam van zijn bord en dan weer op de toast. Nu neemt hij wel een hap, en verzinkt weer in gedachten. Waar die helemaal naar afdwalen is zelfs hem een raadsel... Plotseling schrikt hij op van zijn theebeker die hij heeft laten vallen.
'Verdikkeme,' verzucht hij, en zoekt naar zijn stok om 't op te ruimen- die, uiteraard, spoorloos is.